A Ty na przekór weź oddech, żyj!
Nie mam ochoty wziąć oddechu i żyć,
Kiedy z drzew spadają czerwone liście,
Niczym krople krwi stracone na polu bitwy,
Którą każdy toczy od poczęcia do śmierci.
Bitwy, która potrafi przytłoczyć, zgnieść,
Po której mam ochotę skończyć,
Tą bezcelową wędrówkę,
Którą i tak w końcu dopadnie mrok.
Nie mam ochoty wziąć oddechu i żyć,
W miejscu, w którym tak łatwo wykluczyć,
To, co inne, niezrozumiane, nieidealne,
To, co trudno jest poskromić i związać.
Wśród panującego wokół idealizmu
I bezgranicznej doskonałości,
Mam dość ciągłego mówienia mi,
Jaka mam być, co mam robić.
Przytłoczona ciągłymi uwagami
Do mojej nieidealności,
Mam ochotę uciec, zapomnieć,
Utknąć gdzieś i nie wrócić.
Rzucić w niepamięć tą ciągłą tułaczkę,
Której nie mam już sił kontynuować,
Boję się utknąć w mroku, z którego się nie wydostanę.
Nie mam ochoty wziąć oddechu i żyć…
A może na przekór weź oddech, żyj!
Krzyczy moje serce,
Pełne nieuzasadnionej nadziei,
Na lepsze jutro.
Nadziei na świat pełen światła,
Ludzi o dobrych sercach,
Otwartych głowach,
Nieidealistycznych duszach.
Sama kształtuj swój świat,
Swoją nieposkromioną idealność
I ufność miej w tym,
Że ludzie są lepsi niż Ci się wydaje.
A Ty na przekór weź oddech, żyj!
Antonina Klara Stańczyk